Toch in een wak gereden....

Afgelopen vrijdagmorgen om 08.00 uur vertrok Team Haifa vol goede moed naar Dokkum.

Om 15.00 uur zou daar de proloog van start gaan voor de 1e 11 steden MTB marathon. Onderweg de ene na de andere bui. De ruitenwissers konden het maar amper bijhouden. Na ruim 3 uur (inclusief sanitaire stop) kwamen we in Dokkum aan. Bij de inschrijving was het nog niet druk. De routes zouden voornamelijk op Gps gereden worden. Iets wat voor ons nieuw was. Na alles ingesteld te hebben geprobeerd om een stukje van de proloog te rijden op Gps. Dat viel niet mee. Na de tassen te hebben ingeleverd met de fiets naar de Bonifatius kapel. De eerste etappe werd men verzocht om het wielershirt van de orgnisatie te dragen. Ruim 90 % volgde dit op zodat een grote wielerfamilie ontstond. Nog nooit zoveel ploegmaten gezien.

Om 15.00 uur wordt er afgeteld naar nul en dan gaan de hekken van de Bonifatiuskapel open. Ruim 300 man stormt naar buiten. Naast het klikkin van de camera’s hoor je het klikken van de metalen plaatjes onder de mtb-schoenen. Slechts een enkeling heeft loopschoenen aan en zal ze omwisselen bij de fiets. Een lang lint vormt zich tussen het winkelend publiek in Dokkum naar de fietsenstalling. Door kleine steegjes komen we aan bij onze fietsen. Ter herkenning hebben we Brabantse stikker aan onze zadelpen geplakt. Na het inschakelen van de Gps vertrekken we vrij vooraan in het veld.

De proloog is ongeveer 10 km, deze gaat gelijk over in de 1e etappe van 65 km. Snel nog even de Gps ingesteld. Per etappe is er een aparte route ingevoerd.
Zodra we Dokkum uit zijn zien we het vlakke Friese landschap. Hoogtemeters zijn niet bepalend, wel de windrichting en de windkracht. Door de vele regenval zijn de weilanden sompig. We passeren een kerkhof, moeten dan 1 voor 1 te voet een smal bruggetje over om aan de andere kant van een brede sloot te komen. Op deze wateren wordt tijdens de “echte” 11 stedentocht gestreden. Via diverse weilanden en gravel- en fietspaden tikken de kilometers weg. Dan rijden we een weiland in dat kort daarvoor is geïnjecteerd met mest . Door de vele regenval en hoge waterstand spettert alles in het rond. De mestregen loopt over je benen in je schoenen. Je fietst krijgt ook een douche. Gelukkig heeft iedereen dit dus valt het niet zo op dat je stinkt. In de vele weilanden zijn de koeienvlaaien ook niet altijd te ontwijken. We klauteren over diverse hekken die de weilanden afscheiden van elkaar. Aangestaard door koeien. Soms lopen ze gezellig mee.

In een klein greppeltje blijft Frank zijn voorwiel steken en gaat hij over de kop. De man achter hem rijdt er half over heen. Met wat schaafwonden op zijn neus en een pijnlijke kuit kunnen we verder. We rijden ook nog over een stuk industrieterrein, tussen de opslag van een bedrijf en dan door de hal van een timmerfabriek. Werkelijk alles wordt uit de kast gehaald om er iets speciaals van te maken.

Iets verder op rijden we door een ligboxenstal met melkrundvee en komen bij de eerste stop. We zitten nog steeds goed voorin, rond de 50e plaats.

Nog een kleine 30 km te gaan. Het tempo zit er flink in. De wind is redelijk in ons voordeel. Dan draaien we linksaf een gravelpad op. Na 100 meter lig ik ineens op de grond. Blijkt mijn voorwiel losgeschoten te zijn. Een paar honderd meter hiervoor hoorden we wel een tik, maar hadden niet iets in de gaten. Ik baal, bekijk de diverse schaafwonden. Enkele andere deelnemers stoppen. Gaat het ? Dan ontdek ik een bult op mijn rechterschouder en vloek. Ik herken dit. Ook in 2009 tijdens de Cape Epic, maar dan mijn linkerschouder. Ik weet eigenlijk al dat het einde wedstrijd is. Probeer te staan en voel aan mijn schouder.

Dan komt de Belg Danny Smets aanrijden (oud deelnemer van CE 2009) Nee, he Jan niet weer jij…….

Andere deelnemers bellen het alarmnummer. Frank besluit ook om te stoppen. Het duurt even voor de organisatie er is. Maar na wat geregel zit ik ’s-Avonds al in Dokkum in het ziekenhuis. Er worden foto’s gemaakt. Helaas is de conclusie wat ik had verwacht. In vaktermen een AC-luxatie Tossy 3 rechts. Simpel uitgelegd je sleutelbeen is aan het uiteinde losgescheurd van je schouderblad. De banden die je sleutelbeen omlaag drukken zijn gescheurd. ….

Balen, balen en nog eens balen. Het thuisfront geïnformeerd. We besluiten om onze spullen op te gaan halen en reis in te zetten naar Chaam. Om half 2 s’-nachts rijdt Frank de auto op de oprit in Chaam.

De indruk die we kregen van de organisatie was goed voor zover als wij het hebben meegemaakt. Volop schoonheidsfoutjes, maar de route was prima. Je krijgt een gratis cursus Gps rijden. Een eerste keer zo’n evenement organiseren is niet niks.

En wie weet zijn wij er volgend jaar weer bij.
Groet Jan en Frank

UPDATE: Inmiddels naar het ziekenhuis in Breda geweest. Blijkt mee te vallen. Mijn sleutelbeen is van het schouderblad gescheurd, waarbij een klein stukje bot is afgebroken. Dus geen echt luxatie van het AC. Nu een week rust met een mitella, waarbij het (gewoon) aan elkaar moet groeien. Daarna mag ik weer licht beginnen met bewegen van mijn arm aldus de arts. Op 14 september terug voor controle.