Finish Stage 7 Oak valley - Lourenford

Om 05.00 uur worden we alweer gewekt door de schotse doedelzakmuziek. Dit terwijl de gezamenlijke start pas om 08.30 uur zal plaatsvinden. Frank komt weer rillend uit zijn tent. Wat verlangt hij toch naar een warm hotel. Het is 6 graden. Zodra het licht wordt, rond half zeven, zorgt de zon voor een iets warmere temperatuur. Ik heb nog maar een setje “ schone” fietskleren. Alles is vochtig door het weer van de afgelopen. Iedereen zit met dezelfde gedachten. Nog een keer het Cape Epic ritueel : aankleden (zo warm mogelijk) ontbijten, fiets uit de stalling halen, rugzak en bidons vullen, toiletbezoek, tas inruimen en wegbrengen. Een laatste blik op de rode tentjes en op naar je startvak. Onderweg kom je mensen van alle nationaliteiten tegen die je aanspreken, just one stage and finish. Het enige advies dat ik ze geef is: Do it easy, it always can go wrong in the last stage, remember my race 2009.

Helaas wordt mijn record verbroken (en dat bedoel ik negatief). Ik viel in 2009 op 39 km voor de streep en scheurde mijn sleutelbeen af. Nu blijkt dat een andere Nederlander, Hielke Hielkema , op 17 km voor de streep is gevallen en zijn sleutelbeen heeft gebroken. Geen finish……


Na een luchtshow van het stuntvliegtuig van Red-bull klinkt het startschot. Alles komt langzaam op gang voor een tocht van 63 km, maar nog wel 1350 hoogtemeters. Dat is in het begin gelijk te merken, normaal bij de langere etappes hebben we een aanloopstuk om warm te rijden. Nu moet je gelijk naar het binnenblad en mijn benen voelen slecht aan. Frank rijdt makkelijk de klim op. We strepen elke kilometer af. Na een pittige klim volgt een mooie afdaling en komen we bij het enige waterpunt van de dag. Nog een keer alles bijvullen en dan richting Lourensford.
Met nog 20 kilometer voor de boeg begint Frank zijn fiets te kraken. We stoppen, checken zadel, trappers en al wat los en vast zit maar kunnen niets vinden. Mogelijk zit het in de lagers van de trapas. Stel je voor dat er een trapper af zou breken. Snel omgerekend 20 km in 2 uur. Shit dat wordt rennen met de fiets aan de hand.

Gelukkig wordt het niet erger en komen we steeds dichter bij de streep. Het bord van 5 km geeft een zucht van verlichting…..we gaan het halen. Dan rijden we het grasveld op nog 800 meter. We stoppen, pakken onze Nederlandse vlag uit de rugzak houden hem tussen ons in en rijden verder.
Op 20 meter voor de streep stappen we af. Lopend met de fiets in de hand en de vlag tussen ons in komen we over de streep. From the Netherlands team Haifa with the Dutch flag. Frank Knevels en Jan Oomen.

We zien Mike Koch van Haifa en Marc de Wit beiden met de camera in de aanslag. Ook diverse volunteers staan ons op te wachten. De emoties lopen op en van blijdschap gooi ik mijn fiets weg en vlieg Frank rond zijn nek. Je hebt niet in de gaten wat er om je heen gebeurd. De Tv camera’s zoemen in en volgen ons. Dit is waar ik 3 jaar op heb moeten wachten. Het gevoel is onbeschrijfbaar. Frank heeft hetzelfde gevoel. Dit is waarom hij terug is gekomen naar de Cape Epic 2012. De nederlandse vlag wordt afgegeven aan Nicolle, een volunteer die ik in 2009 heb leren kennen na mijn val.

Dan mogen we samen het erepodium op. In een lange rij staan we met diverse deelnemers te wachten om de medaille te ontvangen van Karl Platt en Stefan Sahm van Team Bulls. Als team al 3 keer winnaar van de Cape Epic. Ze mogen samen met ons op de foto. Na de huldiging staat Mike ons op te wachten met een koelbox koud bier. Eindelijk weer de smaak van schuimend bier, pfff, dat kan echt lekker zijn na een half jaar. Je geniet er volop van. Iedere deelnemer die je tegenkomt feliciteert je. Dan tassen ophalen en een verfrissende douche. We komen diverse Nederlanders en Belgen tegen en feliciteren elkaar. Weer wordt er een fles bier opengetrokken (nummer 2). Pfff….dit is echt genoeg voor vandaag.

Mike draagt onze beide tassen naar de auto. We worden netjes afgezet bij ons hotel in Spier. Daar nemen we afscheid van Mike. Als souvenier krijgt hij een ongewassen race shirt met de tekst: Bedankt Mike, Frank en Jan (helaas Mike we hadden geen tijd meer om het te wassen). We zijn door Haifa in de watten gelegd, diverse deelnemers zijn jaloers op onze outfits, maar ook op de service van Haifa Zuid-Afrika. Omdat Mike op vakantie gaat komt de directeur van Haifa Zuid-Afrika, Dawie Fourie, ons ophalen om naar het vliegveld te brengen. Mike langs deze weg nog een fijne vakantie toegewenst. Wij hebben genoten van je gastvrijheid.

De uiteindelijke resultaten.
Stage 7 Oak valley - Lourensford
5 uur 7 minuten en 32 seconden, in onze categorie 130 en overall 420e

Totaaltijd:
58 uur 20 minuten en 6 seconden in het zadel (waaran enkele uren lopend naast de fiets bergop)
In de categorie Masters zijn we 124e geworden, in het overall klassement 401e van de 604 teams.